Στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου αγαπημένη συνήθεια των μαθητών είναι να παίξουν μπουγέλο μεταξύ τους μόλις κλείσουν τα σχολεία. Στήνονται σχέδια μέρες πριν για το πού θα βρουν νερό και το παιχνίδι τους «γλιστρά» και στις παρακείμενες γειτονιές των σχολείων τους.

Στις παρέες συμμετέχουν συνήθως αγόρια αλλά και κορίτσια και τότε το παιχνίδι αποκτά ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον. Το φινάλε του παιχνιδιού είναι πάντοτε το ίδιο : όλοι πρέπει να γίνουν μούσκεμα, να στάζουν τα νερά τριγύρω τους, να γεμίσουν τα παπούτσια τους, να το ευχαριστηθούν αυτό το όρθιο, κυνηγημένο μπάνιο του δρόμου με ξεφωνητά και αλαλαγμούς. Σε ένα τέτοιο μπουγέλο συμμετείχα κι εγώ ως μαθητής του δημοτικού, έβρεξα και βράχηκα, κυνήγησα και κυνηγήθηκα, έγινα μουσκεμένο παπί με τα νερά να σχηματίζουν λιμνούλα τριγύρω μου, στέγνωσα στο δρόμο, φάγαμε στο τέλος και παγωτό και την άλλη ημέρα ξύπνησα με 40 πυρετό και ακροαστικά καλοκαιριάτικα.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά προχθές, όταν γυρίζοντας στο σπίτι βρήκα κάτω στην πιλοτή της πολυκατοικίας καμιά δεκαπενταριά πιτσιρικάδες μούσκεμα να δοκιμάζουν τη βρύση της οικοδομής για να πάρουν νερό. Στάθηκα για λίγο να κλέψω την εικόνα της ξεγνοιασιάς από τα έξυπνα μουτράκια τους και στον πιο ζωηρό, που συγχρόνως έτρωγε και παγωτό ξυλάκι γύρισα και του είπα παριστάνοντας το δάσκαλο: «πρόσεξε, μπορεί να αρρωστήσεις!, «δεν με νοιάζει …», μου απάντησε τρέχοντας να ξεφύγει από κάποιον, που τον κυνηγούσε με μία γεμάτη νάιλον σακούλα νερό. Χαμογέλασα και μια σκιά πίκρας πέρασε από τα μάτια μου αφήνοντας στυφές σκέψεις μέσα μου για τα ανέμελα χρόνια της ζωής μου, που έφυγαν ανεπιστρεπτί…

Κείμενο : Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος-Δημοσιογράφος)

Διαβάστε επίσης: