Την είδαμε να καλύπτει το σαγόνι, να κρύβει το στόμα, να κρέμεται στο ένα αυτί ή στο ένα χέρι. Την είδαμε πεταμένη στο δρόμο, πατημένη και «ξεκοιλιασμένη» από τα αυτοκίνητα. Την είδαμε πάνω στα μαλλιά σαν κορδέλα, τσαλακωμένη μέσα στη χούφτα κι έτοιμη να φορεθεί λίγο πριν από την είσοδο σε ένα κατάστημα. Ευρηματικοί οι άνθρωποι και κυρίως επιπόλαιοι.


Όμως, αυτό που είδα σε ένα παρμπρίζ αυτοκινήτου ξεπερνά κάθε φαντασία. Μάσκες αραδιασμένες στο ταμπλό να «λιάζονται» ξαπλωμένες, περιμένοντας τον ιδιοκτήτη να διαλέξει μία από αυτές για να την φορέσει.

Όταν διηγήθηκα το περίεργο αυτό στιγμιότυπο σε φίλους μου, άκουσα και τούτη την εκδοχή: Μήπως ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου έκανε μία «αλλόκοτη» συλλογή από μάσκες που είχαν φορεθεί;

Η μάσκα πρέπει να πετιέται μετά τη χρήση της. Πρέπει να είναι μίας χρήσης, όταν δεν είναι υφασμάτινη. Κρίνεται ως υποχρεωτική, γιατί όπως λένε οι ειδικοί προστατεύει εμάς και τους γύρω μας.

Η έλλειψή της κοστίζει ακριβά. Τριακόσια(300) ευρώ, είναι ένα υπερβολικό ποσό σε χαλεπούς καιρούς. Μία εικόνα σε τηλεοπτική εκπομπή, όπου αστυνομικός βεβαίωνε το πρόστιμο σε πολίτη, ο οποίος αντί μάσκας έδεσε ένα κασκόλ στο πρόσωπο του με έβαλε σε σκέψεις. Ίσως να υπάρχουν πολίτες, που αδυνατούν να αγοράσουν μάσκες. Ίσως η σωστή χρήση της μάσκας να «σκοντάφτει» στο κόστος της αγοράς της. Σε μία «ιδανική πολιτεία», οι μάσκες θα μοιράζονταν δωρεάν και θα υποχρέωναν τους εργοδότες να δίνουν στους εργαζόμενους μάσκες.

Αυτό, το λίγο, το μικρό, το ασήμαντο και το τόσο σημαντικό συγχρόνως, υποτιμήθηκε από όλους ότι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στο καιρό του «άγνωστου ιού».

Κείμενο: Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος – Δημοσιογράφος)

Διαβάστε επίσης: