Σχεδόν μισός χρόνος πέρασε με φωνές, συνθήματα, συγκεντρώσεις, ατάκες, με υποσχέσεις και σχεδιασμούς, με δηλώσεις και με το κυνήγι των ψήφων σε πρωταγωνιστικό ρόλο.


Έχουμε πλέον Πρωθυπουργό, έχουμε αντιπολίτευση, έχουμε νεοεισερχόμενα κόμματα στη Βουλή, κυρίως όμως, έχουμε επιτέλους ησυχία ! Βαρεθήκαμε να βλέπουμε εναγκαλισμούς πολιτικών με πολίτες, με παιδιά, με γέρους, βαρεθήκαμε τα «πλαστικά χαμόγελά τους», την τόσο ισχυρή επικοινωνιακή τους εικόνα από Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση. Θέλουμε ησυχία, θέλουμε να ηρεμήσουμε, θέλουμε να μπούμε ξανά στο ρυθμό της ζωής μας.

Από όλο αυτό, το ανακάτωμα της «πολιτικής τράπουλας», αλήθεια, τι έμεινε; Τέσσερα(4) κόμματα «εν ζωή» (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ-ΚΚΕ) και δύο(2) νεογέννητα (Ελληνική Λύση-ΜέΡΑ25). Και δεν μπορώ να μην ρωτήσω; Πού είναι το ΠΟΤΑΜΙ και οι ΑΝΕΛ; Και πού πήγαν οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής και της Ένωσης Κεντρώων;

Μία αέναη μετακίνηση «ανήσυχων» ψηφοφόρων είναι η δύναμη αυτή, που γεννά καινούρια κόμματα κι άλλα τα πεθαίνει.

Σε αυτή τη δύναμη στηρίχθηκαν κομματικοί σχηματισμοί, που σήμερα δεν τους θυμόμαστε πλέον, αυτή, η δύναμη της μετακίνησης των ψηφοφόρων εκλέγει κυβερνήσεις και βγάζει Πρωθυπουργούς. Κάποιοι πήγαν στη Νέα Δημοκρατία και της έδωσαν ποσοστό κοντά στο 40%, κάποιοι έφυγαν από το ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι έμειναν σταθεροί.

Άποψη: Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος-Δημοσιογράφος)

Διαβάστε επίσης:


Who's Online

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται την ιστοσελίδα μας 250 επισκέπτες