Για χρόνια η λέξη «αυθαίρετο» θεωρούσα πως είναι ταυτόσημη με τη λέξη «εξοχικό». Είχα ακούσει τόσα πολλά από τον κύριο Γιάννη, το γείτονά μας για αυτό το «αυθαίρετο» και μας είχε διηγηθεί τόσα περιστατικά, άλλα αστεία κι άλλα σοβαρά, για το χτίσιμό του, που όταν για πρώτη φορά πήγα να το δω του είπα: «Κύριε Γιάννη, χαλάλι όσα περάσατε μέχρι να το χτίσετε! Αυτό είναι εξοχικό! Να γλείφει η θάλασσα την πόρτα σου!»


Τόσο πολύ εντυπωσιάστηκα από τη θέση που είχε, ώστε όλα τα υπόλοιπα χρόνια κάθε φορά που κάποιος φίλος ή γνωστός ή συγγενής αγόραζε εξοχική κατοικία, το μέτρο σύγκρισης ήταν στο σπίτι του κ.Γιάννη, το «αυθαίρετο». Να ξυπνάς και να βρέχεις τα πόδια σου, να κοιμάσαι και να σε νανουρίζει το κύμα, να μπαίνει το ιώδιο μέσα σου και να σε ανασαίνει, να ψαρεύεις, να κολυμπάς, να ονειρεύεσαι κάθε στιγμή στην αγκαλιά της θάλασσας.

Το «αυθαίρετο», λοιπόν, του γείτονά μας είχε μπει στη ζωή και στις κουβέντες μας και φορές-φορές τον ζηλέψαμε για τις ημέρες που περνούσε εκεί παρόλο που για χρόνια δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα αλλά μία γεννήτρια για το ψυγείο και το φως και το νερό ήταν από τη γεώτρηση που έκανε ο ίδιος.

Στα κατοπινά χρόνια, έμαθα πως το «αυθαίρετο» πήρε ρεύμα και νερό. Δεν γνωρίζω με ποιον νόμο και πώς κατάφερε ο κ.Γιάννης να κάνει το «αυθαίρετό» του νόμιμο, ούτε αν πλήρωσε τα αναλογούντα στο Κράτος. Έπρεπε να μεγαλώσω πολύ για να καταλάβω κάποια πράγματα και να αναθεωρήσω την άποψη που είχα για τα αστεία περιστατικά, που μας διηγείτο ο κ.Γιάννης, όταν έλεγε πως «κάθε φορά που είχε πανσέληνο, εγώ έχτιζα» ή τα «λαδώματα» που έκανε σε τοπικό παράγοντα για να μην «πάει καρφωτή» στην Πολεοδομία. Αυτό, όμως, που με αγανακτεί κυριολεκτικά σήμερα είναι να βλέπω σπίτια χτισμένα παράνομα μέσα στα δάση, μέσα στην αιγιαλίτιδα ζώνη, σπίτια-κακοφωνίες της φυσικής ομορφιάς της χώρας μας. Δίπλα στο «αυθαίρετο» του κ.Γιάννη χτίστηκαν αργότερα ακόμη τρία(3) σπίτια συνεχίζοντας την «παράδοση», που θέλει στην Ελλάδα να λειτουργούμε παραβατικά σε κάθε δραστηριότητά μας. Ακούω τον τελευταίο καιρό για τις ρυθμίσεις, αλλαγές, διορθώσεις όσον αφορά τη νομοθεσία των αυθαίρετων. Γκρέμισμα χρειάζεται το αυθαίρετο κι όχι πρόστιμο. Το γκρέμισμα πονάει και παραδειγματίζει, το πρόστιμο αφήνει ελπίδες σε επίδοξους ιδιοκτήτες για παρόμοιες πράξεις. Να καθαρίσει ο τόπος από τα σπίτια-παραφωνίες που ο Έλληνας έχτιζε στις κορυφές των βουνών και στις πλαγιές των λόφων, δίπλα στο κύμα και πάνω από αυτό. Να αποδοθεί δικαιοσύνη στον πολίτη, που πλήρωσε φόρους και εισφορές για την εξοχική του κατοικία και να αφήσουμε χώρο και ησυχία στα δάση, στα βουνά και τις ακτές να χαίρονται την ομορφιά τους μόνο με τα ζώα.

Άποψη : Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Δημοσιογράφος-Φιλόλογος)

Διαβάστε επίσης: