serreslife

Ήταν από αυτούς τους γάμους που γίνονται καλοκαίρι. Πολλοί οι καλεσμένοι, έδειχναν ευτυχισμένοι οι νεόνυμφοι και το γλέντι που ακολούθησε σε μεγάλη αίθουσα ξενοδοχείου ήταν έτοιμο να … εκραγεί.


Μέχρι εδώ όλα καλά! Το γλέντι άναψε για τα καλά, η ορχήστρα έβαζε πάθος στο παραδοσιακό ποντιακό τραγούδι και οι καλεσμένοι χόρευαν στο ρυθμό της μουσικής. Έμοιαζαν όλα υπέροχα!
Έλα, όμως, που η νύφη ήταν Σαρακατσάνα και το σόι της άρχισε να διαμαρτύρεται, γιατί μονοπωλούσαν τα ποντιακά! Οι «διαπραγματεύσεις» μεταξύ συγγενών δεν απέδωσαν καρπούς. Κάποια στιγμή πάνω στο πάλκο εμφανίστηκε η ορχήστρα της «άλλης πλευράς», της «αντίπερα όχθης» και πριν προλάβει να τελειώσει το φοβερό και τρομερό ποντιακό «τικ», ακούστηκε το κλαρίνο των Σαρακατσαναίων να μπερδεύεται ανάμεσα στη λύρα και την γκάιντα.


Το τι επακολούθησε είναι αδύνατο να περιγραφεί. Ποδοπατήθηκαν Πόντιοι και Σαρακατσαναίοι, ακούστηκαν βαριές κουβέντες και από τις δύο πλευρές, ώσπου κάποιος ψυχραιμότερος έκλεισε τα μεγάφωνα και τα ηχεία. Θύμωσαν τα συμπεθέρια, έκλαψε η νύφη και το γλέντι του γάμου «κάηκε» μέσα στο ρατσιστικό πάθος.


Θεατής κι εγώ ενός ρατσιστικού φανατισμού έκανα μερικές πικρές σκέψεις. Όταν, οι Έλληνες μεταξύ τους δεν αποδεχθήκαμε ακόμη τον Πόντιο, το Σαρακατσάνο, το Θρακιώτη, το Μικρασιάτη, τον Νταρνάκα, το Βλάχο ως ισότιμο, ισάξιο και αδερφό πώς άραγε ζητάμε να αποδεχτούν κάποιοι τον Αλβανό, το Βούλγαρο, το Σύριο, τον Αρμένιο ως άνθρωπο με ίσα δικαιώματα και ίση αξία;  Όταν, μεταξύ μας οι Έλληνες εγείρουμε υποθέσεις «γνήσιων» ή μη Ελλήνων και πετάμε ως βρισιά το Μακεδόνα ως Βούλγαρο πώς να χωρέσουν στην κουλτούρα μας πολιτισμοί, ήθη, έθιμα και παραδόσεις άλλων λαών; 


Η γλώσσα, η θρησκεία, τα  τραγούδια, οι χοροί μπορούν όντως να διαφέρουν μεταξύ φυλών ή λαών, ωστόσο, κάποιες αξίες παραμένουν παντού στον κόσμο ίδιες. Το γέλιο, το δάκρυ, ο πόνος, η πείνα δεν έχουν χρώμα μήτε ράτσα.

Άποψη : Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος – Δημοσ/φος)

Διαβάστε επίσης: