Εκείνο το μύθο από τους άθλους του Ηρακλή, της Λερναίας Ύδρας, θυμήθηκα τούτες τις ημέρες. Να βγαίνει μέσα από το νερό το μυθικό τέρας με τα τεράστια πλοκάμια του, να τα απλώνει και να πιάνει ανθρώπους και ζώα και να τα πνίγει.


Λερναία Ύδρα , λοιπόν, ο κορονοϊός , που άπλωσε τα πλοκάμια του σε όλες τις χώρες του κόσμου και έσπειρε το φόβο στις ψυχές των ανθρώπων. Κι όπως ο Ηρακλής έβγαλε το σπαθί του και έκοψε τα πλοκάμια της Λερναίας Ύδρας, έτσι και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έδωσε εντολή στα κράτη να βγάλουν τα σπαθιά τους και να αρχίσουν να κόβουν τα κεφάλια των πλοκαμιών του ιού.

Έκλεισαν σχολεία, φροντιστήρια, ταβέρνες, καφετέριες και πολλά ακόμη. Μαζεύτηκαν οι άνθρωποι στα σπίτια τους. Κάποιοι τρόμαξαν και έσπευσαν να «ξεγυμνώσουν» τα ράφια των σούπερ μάρκετ, να φορέσουν μάσκες, κάποιοι άλλοι να κάνουν άλλα και ίσως πιο ακραία πράγματα.

Άλλοι πάλι αδιαφόρησαν, συνέχισαν να συνωστίζονται σε παραλίες και πλατείες θέλοντας ίσως να παραστήσουν τους «άτρωτους» από τον ιό. Μερικοί άλλοι δημιούργησαν μυθοπλασίες για μία «τιμωρία» στο ανθρώπινο είδος που «ξέφυγε από το δρόμο του».

Το σπαθί, που θα κόψει τα πλοκάμια του ιού, ο καθένας μας το κρατάει στο χέρι του. Χωρίς φόβο, χωρίς πάθος, χωρίς υστερίες, χωρίς λεονταρισμούς και αδιαφορία, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ να ζούμε με τους όρους που θέτει η Πολιτεία κρατώντας το σπαθί της άμυνάς μας όρθιο.

Άποψη: Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος-Δημοσιογράφος)

Διαβάστε επίσης: