Από τότε, που για να γίνεις αστυνομικός, έπρεπε να επιτύχεις στις εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, τα πράγματα άλλαξαν στην Ελληνική Αστυνομία, τουλάχιστον όσον αφορά τα κριτήρια. Γιατί, παλιότερα αστυνομικοί γίνονταν αυτοί που είχαν κομματική ταυτότητα και «μπάρμπα στην Κορώνη». Με τη δημιουργία των Αστυνομικών Σχολών και με την εισαγωγή τους στις πανεπιστημιακές σπουδές δόθηκε η ευκαιρία σε όσους ήθελαν να σταδιοδρομήσουν ως αστυνομικοί.
Από τότε, που ήμουν κι εγώ υποψήφιος, είχα αυτήν την άποψη, ότι δηλαδή αστυνομικός γίνεται αυτός που το θέλει πολύ. Οι ειδικές δυσκολίες του επαγγέλματος για να υπερκεραστούν πρέπει να έχουν ως αφετηρία το πάθος αλλά και ως βάση την ικανότητα του αστυνομικού. Η ανεργία από τη μία μεριά και το δέλεαρ της άμεσης επαγγελματικής αποκατάστασης από την άλλη, οδήγησαν πολλούς νέους στις τάξεις της Αστυνομίας αποδυναμώνοντας έτσι το το ουσιαστικό κριτήριο, την έντονη επιθυμία δηλαδή, που έπρεπε να προϋπάρχει για να ενταχθούν στην κατηγορία του Αστυνομικού Σώματος.
Έτσι, έγιναν αστυνομικοί παιδιά, που «σπρώχθηκαν» από τις οικογένειές τους για να εξασφαλίσουν ένα σίγουρο μισθό και ατόνησε το πάθος που έπρεπε να προϋπάρχει. Όλα αυτά, βέβαια, είναι γνωστά και έχουν συζητηθεί πολύ. Βλέποντας τα επεισόδια, που κατά καιρούς γίνονται στην Αθήνα και τα Εξάρχεια και ακούγοντας σχεδόν πάντα την «επίθεση» όλων σχεδόν των ΜΜΕ προς τους αστυνομικούς, θέλω να καταθέσω τα δικά μου ερωτήματα :
Τελικά, ποια Αστυνομία θέλουμε; Αυτή που χτυπά, συλλαμβάνει όλους ανεξαιρέτως, αυτή που χρησιμοποιεί βία και όπλα; Γιατί, όταν γίνονται όλα αυτά από μέρους της Αστυνομίας, βγαίνουν όλοι να κατηγορήσουν, να επιρρίψουν ευθύνες, να απαξιώσουν και να αμαυρώσουν την εικόνα της. Μήπως, όμως, θέλουμε μια Αστυνομία «παρατηρητή», που μόνο επιβλέπει και δεν κάνει τίποτα άλλο; Γιατί και σε αυτήν την περίπτωση, πάλι οι κατηγορίες είναι βαριές. Αυτή, η «κόκκινη γραμμή», που δεν πρέπει να ξεπεράσει ο αστυνομικός είναι το ζητούμενο και ο καθείς το ορίζει διαφορετικά. Κάνει χρήση του όπλου του; Πάλι κατηγορείται!
Ποια είναι, τέλος πάντων, η «μυστική συνταγή» , που θέλει τους αστυνομικούς προστάτες των πολιτών αλλά χωρίς τη χρήση βίας; Με ποιο τρόπο θα αντιμετωπίσει ένας αστυνομικός τον κουκουλοφόρο που βγήκε παγανιά μόνο και μόνο για να καταστρέψει; Ποια γλώσσα συνεννόησης υπάρχει ανάμεσα στην τάξη και την αναρχία; Και πώς ο αστυνομικός θα σταθεί απέναντι σε έναν κακοποιό; Μήπως με το χαμόγελο στα χείλη;
Άποψη : Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Δημοσιογράφος – Φιλόλογος)
