serreslife

Την εποχή που ο Πρόεδρος ήταν ο άρχοντας του χωριού, τα πράγματα λειτουργούσαν περίπου έτσι: Εάν ήταν ομογάλακτος με το κόμμα της εξουσίας και εάν είχε «κολλητό» κάποιον βουλευτή, τα κονδύλια και τα «δωράκια» έπεφταν βροχή και γίνονταν πλατείες, παιδικές χαρές, τσιμεντοστρώσεις, πλακόστρωτα και πεζοδρόμια. Έργα βιτρίνας δηλαδή. Να τα βλέπει ο χωρικός και να λέει: «Μπράβο Πρόεδρε»!


Εάν ο Πρόεδρος ήταν λίγο παραπάνω «ψαγμένος» έδινε έμφαση στις υποδομές. Άλλαζε το παλιό, σκουριασμένο υδρευτικό δίκτυο, φρόντιζε για γεωτρήσεις και υδραγωγεία.

Τα χρόνια πέρασαν, το σχέδιο «Καποδίστριας», έδωσε τη θέση του στο σχέδιο «Καλλικράτης», η Τοπική Αυτοδιοίκηση άλλαξε γενικώς και ήρθαν νέα πράγματα που «σάρωσαν» τις παλιές συνήθειες.

Τώρα πια η πίτα της επιχορήγησης μεγάλωσε αλλά το κομμάτι που αντιστοιχεί σε κάθε πόλη ή χωριό μίκρυνε κατά πολύ. Ο πληθυσμός του Δήμου έπαιζε και ακόμη παίζει ρόλο για την εισροή χρημάτων στο Δήμο αλλά και πάλι οι γνωριμίες και οι σχέσεις Δημάρχου-Κυβέρνησης δεν σταμάτησαν ούτε σταματούν.

Εάν, μάλιστα, ο Δήμαρχος παρακολουθεί τα Προγράμματα που «τρέχουν» από Κοινοτικούς Πόρους και έχει ώριμες μελέτες, τότε και πάλι μπορούν να γίνουν θαύματα!

Μεγαλοπρεπή Δημαρχιακά Μέγαρα έκαναν την εμφάνισή τους στις νέες έδρες των Δήμων, έγιναν δενδροφυτεύσεις, πλατείες λουλούδισαν αλλά από την άλλη πλευρά σχεδόν κανένας δεν φρόντισε για τα απορρίμματα του Δήμου του.

Κάπως, έτσι έγινε η μετάβαση από τον «Καποδίστρια» στον «Καλλικράτη», ο οποίος αφαίρεσε από τους Δημάρχους κάθε δυνατότητα ανάπτυξης έργων και κάθε πιθανότητα πραγματοποίησης του προεκλογικού τους προγράμματος. Ο Καλλικρατικός Δήμαρχος περιόρισε τα όνειρά του ανάμεσα στην απλή διαχείριση των οικονομικών του Δήμου και στην εξυπηρέτηση του πολίτη. Άντε και καμιά τρυπούλα στο δρόμο να κλείσει, να φροντίσει για το πράσινο και την καθαριότητα. Πώς να υλοποιήσει τα υπεσχεθέντα στους ψηφοφόρους του; Τι να απαντήσει στις ερωτήσεις για τη γέφυρα, το σχολείο, τη θέρμανση, τη μεταφορά των μαθητών, τις ασφαλτοστρώσεις, τη λειτουργία των παιδικών χαρών και τα ΚΑΠΗ;

Πώς γίνονται όλα αυτά, όταν λείπει η κινητήριος δύναμη; Το άλλοθι τρανταχτό. «Θέλουμε αλλά δεν έχουμε πόρους», λένε και ξαναλένε οι Δήμαρχοι. «Προσπαθούμε αλλά χρήματα δεν μας έρχονται από πουθενά», προσθέτουν οι ίδιοι «άρχοντες» της Αυτοδιοίκησης.

Πώς στο τέλος αυτής της θητείας των Δημάρχων θα μπορέσουμε δίκαια να τους κρίνουμε και να τους αξιολογήσουμε; Πώς θα «μετρήσουμε» το έργο τους, αφού δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να το πραγματοποιήσουν; Τι απολογία θα δώσουν στους ψηφοφόρους τους;

Τους λυπάμαι τους Δημάρχους! Εκεί έφτασα, να τους λυπάμαι!

 

Άποψη: Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος-Δημοσιογράφος)

Διαβάστε επίσης: