serreslife

Η είδηση του χωρισμού του μάς άφησε όλους άφωνους. Μετρούσαν δέκα(10) και κάτι χρόνια συνύπαρξης. Μια σχέση που ξεκίνησε από τα φοιτητικά χρόνια και μόλις δύο(2) χρόνια πριν οδηγήθηκαν και στα σκαλιά της εκκλησίας.

Για όλους εμάς στην παρέα, ήταν το παράδειγμα μιας μεγάλης αγάπης, ήταν η αναφορά μας στις συζητήσεις μας, ήταν «δύο» που έγιναν ένα».

Δεν ρωτήσαμε γιατί χώρισαν σεβόμενοι την οδύνη που βίωνε κυρίως ο φίλος μας, επειδή αυτός συνέχιζε να βρίσκεται στις μαζώξεις της παρέας. Γνωρίζαμε πως θα ερχόταν η στιγμή της «αποκάλυψης» και περιμέναμε.

Ο χωρισμός έχει συνήθως δύο(2) αλήθειες. Η κάθε πλευρά υπερασπίζεται τη δική της αλήθεια, που ποτέ δεν είναι η ίδια και για τους δύο(2). Ο χωρισμός έχει πόνο, κρύβει ενοχές, ο χωρισμός είναι ένας δύσκολος, μοναχικός δρόμος που πρέπει οπωσδήποτε να τον διαβείς για να φτάσεις στο ξέφωτο.
Κάποιες φορές, η αδυναμία της διαχείρισης του πόνου οδηγεί σε παραδρόμους και εγκλωβίζει τους χωρισμένους στη χρήση «υποκατάστατων λησμονιάς».

Γιατί, τι τάχα είναι ο χωρισμός; Μία συνήθεια είναι που σε κρατά φυλακισμένο και που δυσκολεύεσαι να την αλλάξεις. Για να ξαναβρείς το βηματισμό σου, να ξεπεράσεις την έλλειψη της συνήθειας και να αρχίσεις και πάλι να ονειρεύεσαι, πρέπει να περάσεις από το τούνελ της μοναξιάς. Και μέσα σε αυτό το τούνελ, σπάζεις τις συνήθειες και τα δεδομένα, απογυμνώνεσαι μπροστά στην αλήθεια σου, έρχεσαι αντιμέτωπος με τα λάθη σου, κάνεις αυτοκριτική.

Άποψη : Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος-Δημοσιογράφος)

Διαβάστε επίσης: